چکیده:
پروردگار جهانیان کمال محض و کمال آفرین است و هر چه از او ظهور کند کامل است. عالم‌وآدم از او ظهور کرده و هر دو از مظاهر کمال حق‌اند، هم کمال نفسی دارند و هم از کمال نسبی برخوردارند، همه ذرات عالم هستی به‌سوی کمال در حرکت‌اند و مسیر امر الهی را طی می‌کنند انسان نیز به‌عنوان جزئی از این جهان، سعی می‌کند با رسیدن به کمال مطلوب خود را با سایر مخلوقات وفق دهد و با مجموعه جهان‌آفرینش هماهنگ سازد. اما راه هماهنگ‌شدن با نظام پیوسته جهان، در سیر به‌سوی کمال مطلوب، چیست. این نوشتار را راه دست‌یابی انسان به کمال را با زیرشاخه‌هایش نظیر (شناخت آفرینش نهایی انسان، شناخت عوامل غفلت و شناخت موانع کمال) بر اساس دیدگاه‌های آیت‌الله مصباح یزدی مورد بحث‌وبررسی قرار داده و به تبیین مسئله چیستی کمال نهایی انسان می‌پردازد. نتایج یافته‌ها حاکی از انست که کمال حقیقی انسان که هدف آفرینش اوست در سایه ارتباط و قرب به خدای متعال، حاصل می‌شود و اساس همه انحراف‌ها و سقوط‌های انسان، غفلت از هویت الهی و انسانی خویش است. انسان به‌عنوان یک موجود مختار، خود باید تعیین کند که راه سعادت را بپیماید یا مسیر سقوط و انحطاط را در پیش گیرد. اگر به خودآگاهی رسید و به‌مقتضای آنچه هدف خلقت او است عمل کرد، به سعادت می‌رسد. انسان برای آن که در معرض غفلت قرار نگیرد، باید عوامل غفلت و توجه را شناسایی کند و با دوری از عوامل غفلت، برنامه‌هایی را برای به‌کارگیری عوامل توجه در زندگی خودتنظیم کند و بر اساس آنها عمل نماید.
واژگان کلیدی: انسان، سعادت، کمال، قرب الهی، مصباح یزدی
