چکیده
در فقه اسلامی، عین نجس به اقلامی اطلاق می‌شود که ذاتاً نجس و غیرقابل تطهیر هستند، در حالی که متنجس به اشیایی گفته می‌شود که به طور ذاتی پاک‌اند اما به واسطه تماس با نجس، نجاست گرفته‌اند. این دو نوع نجاست، احکام مخصوص به خود دارند و در برخی موارد، متنجس قابلیت تطهیر دارد. یکی از سوالات مهم این است که آیا نجاست متنجس می‌تواند به دیگر اشیاء منتقل شود و آیا این سرایت تنها در مراحل اولیه یا تا سه مرحله وجود دارد. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که اگر عین نجاست در متنجس باقی بماند، سرایت نجاست مشابه عین نجس خواهد بود، اما اگر عین نجاست وجود نداشته باشد، دیدگاه‌های فقهی متفاوتی در این زمینه وجود دارد.آقا رضا همدانی به تأثیرات اجتماعی و روانی این موضوع بر جلوگیری از فساد اشاره می‌کند و آیت الله خویی بر جنبه‌های اصولی و فلسفی آن تأکید دارد و آن را راهی برای حفظ پاکی جامعه می‌داند. آیت الله خمینی نیز لزوم توجه به این مسأله را در فقه اسلامی ضروری می‌شمارد. بطورکلی، این اندیشمندان بر اهمیت نگهداری از تقوا و سلامت جامعه از طریق تنجیس متنجس توافق دارند.
کلیدواژه‌ها: تنجیس متنجس، نجاسات، آیت الله همدانی، آیت الله خویی، آیت الله خمینی، تنجیس با واسطه.
پدیدآورندگان
استاد داور: رضا محققیان
استاد راهنما: سیداحمد موسوی باردئی
نویسنده: مرضیه جمشیدلو
سطح: سطح3
رشته: فقه و اصول
برگزار کننده: قم
شهر: قم
مدرسه: قم - قم - مرکز آموزش‌های غیرحضوری
