چکیده:
دولت ایلخانی بعد از حمله مغولان به ایران حدود 120 سال به صورت جابرانه بر ایران حکومت کرد. در اواخر حکومت آنان، در قسمت خراسان غربی، گروهی به نام سربداران داعیه عدالت‌خواهی سر دادند و در مقابل زورگویی‌های ایلخانان ایستادند. این گروه توسط عده‌ای از رهبران آزادی‌خواه، آگاه، مردم دوست و متدین که اغلب گرایشات مذهبی داشتند هدایت می‌شدند و در نهایت توانستند حکومتی ملی و مستقل شیعه مذهب را بدون نظارت ایلخانان تشکیل دهند که حدود نیم قرن تداوم داشت. دو جریان یا گروه رهبران صوفی مسلک و دولتمردان یا عوامل اجرایی درون سربداران قابل شناسایی است. از آنجا که نهضت سربداران، اولین حکومت شیعی در ایران را پایه‌گذاری کرده و سبب شکل‌گیری حکومت‌های شیعه بعدی گردید، لذا ضروری است تا با این برهه از تاریخ کشورمان بیشتر آشنا شویم؛ بنابراین پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه‌ای به بررسی تعاملات و تقابلات صوفیان و دولتمردان در نهضت سربداران پرداخته است. تقابلات صوفیان و دولتمردان سربدار از این قرار است: دولتمردان سربدار سلطه طلب و در مقابل صوفیان در انجام اصول اولیه نهضت خود افراط می‌کردند. دولتمردان ایدئولوژی و برنامه جدی برای حکومت نداشتند در مقابل، تنها ایدئولوژی صوفیان وابسته به ریشه¬های فکری شیخ حسن جوری بود. عدم حصول آرمان‌های دینی و فرهنگی از دیگر عوامل تقابل صوفیان و دولتمردان سربدار بود.
کلیدواژه‌ها: تعاملات، تقابلات، سربداران، صوفیان، دولتمردان
پدیدآورندگان
استاد داور:
استاد راهنما:
نویسنده: مرضیه ترابیان
سطح: سطح3
رشته: تاریخ اسلام
برگزار کننده: قم
شهر: قم
مدرسه: قم - قم - مرکز آموزش‌های غیرحضوری
