چکیده
دولت ایلخانی بعد از حمله مغولان به ایران حدود ۱۲۰ سال به‌صورت جابرانه بر ایران حکومت کرد. در اواخر حکومت آنان، در قسمت خراسان غربی، گروهی به نام سربداران داعیه عدالتخواهی سر دادند و در مقابل زورگویی‌های ایلخانان ایستادند. این گروه توسط عدهای از رهبران آزادیخواه، آگاه، مردمدوست و متدین که اغلب گرایشات مذهبی داشتند هدایت می‌شدند و در نهایت توانستند حکومتی ملی و مستقل شیعه‌مذهب را بدون نظارت ایلخانان تشکیل دهند که حدود نیم‌قرن تداوم داشت. دو جریان یا گروه رهبران صوفی مسلک و دولتمردان یا عوامل اجرایی درون سربداران قابل‌شناسایی است. ازآنجاکه نهضت سربداران، اولین حکومت شیعی در ایران را پایه‌گذاری کرده و سبب شکل‌گیری حکومت‌های شیعه بعدی گردید، لذا ضروری است تا با این برهه از تاریخ کشورمان بیشتر آشنا شویم؛ بنابراین پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی و باتکیه‌بر منابع کتابخانه‌ای به بررسی تعاملات و تقابلات صوفیان و دولتمردان در نهضت سربداران پرداخته است. تقابلات صوفیان و دولتمردان سردار ازاین‌قرار است: دولتمردان سربدار سلطه‌طلب و در مقابل صوفیان در انجام اصول اولیه نهضت خود افراط می‌کردند. دولتمردان ایدئولوژی و برنامه جدی برای حکومت نداشتند در مقابل، تنها ایدئولوژی صوفیان وابسته به ریشه‌های فکری شیخ حسن جوری بود. عدم حصول آرمان‌های دینی و فرهنگی از دیگر عوامل تقابل صوفیان و دولتمردان سربدار بود.
واژگان کلیدی: تعاملات، تقابلات، سربداران، صوفیان، دولتمردان
پدیدآورندگان
استاد داور: مهدی نورمحمدی
استاد راهنما: فاطمه سرخيل
نویسنده: مرضيه ترابيان
سطح: سطح3
رشته: تاریخ اسلام
برگزار کننده: قم
شهر: قم
مدرسه: قم - قم - مرکز آموزش‌های غیرحضوری
