پايگاه اطلاع رساني معاونت پژوهش مركز آموزش هاي غيرحضوري

چكيده دوران زندگاني ابناءالرضا عليهم السلام، به عنوان محدودترين و پرفشارترين اعصار زندگي ائمه، شناخته مي شود. امام جواد، امام هادي و امام عسكري عليهم السلام، مانند ساير امامان در جهت ارشاد و هدايت جامعه و رساندن آن به نقطه كمال و سعادت و پايداري و تداوم معارف اسلامي در بين شيعيان، به تربيت شاگردان مي‌پرداختند. در اين ميان هرچند نقطه آغاز تشيع، از مدينه شكل گرفته، اما به نظر مي رسد در ادامه مدينه نتوانسته خود را به عنوان يكي از كانونها تشيع معرفي كند. اين امر در محورهاي گوناگوني از جمله در اندكي راويان مدني ائمه(ع) خود را نشان دهد. دوران ابناء الرضا(ع) نيز از اين امر مستثنا نيست. شناخت گونه هاي مختلف راويان و بررسي شخصيت، عقايد و رفتار، جايگاه علمي و آثار به جا مانده از آنان و ميزان تعامل امام با آنها، پرده ديگري است كه از نقاب همين گرايش اندك مدنيان به ائمه(ع) برمي‌دارد. اين پژوهش بر اساس روش كتابخانه اي و با تكيه بر منابع مختلف تاريخي، رجالي و حديثي، به شيوه توصيفي- تحليلي، در جستجوي پاسخ به اين پرسش است كه اين تعداد اندك راويان مدني ابناءالرضا(ع)، در چه گونه هاي فكري فرهنگي و سياسي اجتماعي قرار مي گيرند؟ يافته‌هاي پژوهش نشان مي دهد، گستردگي خاصي در مذهب راويان مدني ديده نمي شود و اكثر راويان، داراي مذهب اثني عشري بوده و به خاطر محدوديت هاي شديد سياسي و با تأسي از امام خود، اكثر آنان مجبور به مهاجرت از مدينه شده اند. در محور سياسي نيز تلاشي از سوي اين دست از راويان و اصحاب ابناء الرضا(ع) در تاريخ ثبت نشده است. كليد واژه: ابناءالرضا(ع)، امام جواد(ع)، امام هادي(ع)، امام عسكري(ع)، اصحاب ابناء الرضا(ع)، راويان ابناء الرضا(ع)، مدينه.